چارچوب مفهومی بالندگی اعضای هیات علمی در دانشگاه تهران

تاریخ دریافت: 15/01/1393 تاریخ پذیرش: 06/02/1393 چکیده این پژوهش با هدف شناسایی و اولویت‌بندی مؤلفه‌های بالندگی اعضای هیات علمی در دانشگاه تهران به منظور ارائه یک چارچوب مفهومی طراحی و اجرا شده است. روش تحقیق از نوع  ترکیبی اکتشافی است که به شیوه متوالی در دو بخش کیفی و کمی صورت پذیرفته است. ابتدا در مرحله کیفی از طریق مصاحبه نیمه‌ساختاریافته با 15 نفر از متخصصان و صاحبنظران که به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شده بودند، مؤلفه‌های بالندگی اعضای هیات علمی شناسایی و دسته‌بندی شدند. سپس، در مرحله کمی در قالب روش تحقیق توصیفی-پیمایشی و از طریق ابزار پرسشنامه محقق‌ساخته نظرات و دیدگاه‌های 283 نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه تهران که به روش نمونه‌گیری طبقه‌ای نسبتی انتخاب شده بودند، گردآوری شد. سپس داده‌های به دست آمده با استفاده از فرآیند تحلیل سلسله‌مراتبی (AHP) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و مؤلفه‌های بالندگی اعضای هیات علمی اولویت‌بندی گردیدند. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که از میان مؤلفه‌های شناسایی شده، بالندگی آموزشی با وزن نسبی 342/0 دارای بیشترین اهمیت می‌باشد. بعد از آن، مؤلفه‌های بالندگی پژوهشی با وزن نسبی 24/0، بالندگی فردی با وزن 195/0، بالندگی خدماتی با وزن نسبی 126/0، و بالندگی سازمانی با وزن نسبی 097/0 در مراتب بعدی قرار دارند.